از وظایف برشمرده برای منتظران، در زمان غیبت کبری، صدقه دادن جهت سلامتی وجود مقدس امام عصر علیه السلام است. صدقه دادن، نماز خواندن، به جا آوردن حج و انجام دیگر امور خیر، به نیابت از زندگان و مردگان، جایز و بلکه مستحب بوده و از آنجا که امام علیه السلام، نسبت به شیعیانشان اولی به نفس خودشان می باشند و باید در تمام امور، آن حضرت را بر خودشان مقدم بدارند، پس به جاست که در صدقه دادن نیز مانند دعا کردن، آن حضرت را بر خود مقدم نمایند. بگو: «اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و طایفه‌ی شما و اموالی که به دست آورده‌اید و تجارتی که از کساد شدنش می‌ترسید، و خانه‌هایی که به آن علاقه دارید، در نظرتان از خداوند و پیامبرش و جهاد در راه او محبوب‌تر است، در انتظار این باشید که خداوند عذابش را بر شما نازل کند! و خداوند گروه فاسقان را هدایت نمی‌کند- آیه 24 سوره توبه». چون، این بزرگواران، اصل و اهل کرامت و سرآمد نیکویان هستند، چنانچه کوچکترین محبتی در حق آنان شود، بی پاسخ نخواهد ماند و انجام دهنده، مشمول برکات آن خیر به طور مضاعف، خواهد شد. بنابراین، نتیجه صدقه دادن برای سلامتی حضرتشان به قصد قربت الهی و اطاعت از امر خداوند، به طور قطع، سلامتی و بیمه شدن انجام دهنده، خواهد بود. حال، فرق نمی کند که بدون نیابت، این صدقه را برای سلامتی آن وجود مقدس و با امید ثواب به ایشان هدیه کند یا به نیابت از آن بزرگوار انجام دهد، چه این که در سیره و روش عالمان ربانی و اولیاء الهی و سفارش و توصیه های ایشان، هر دو روش، وجود داشته است.